زمان تقریبی مطالعه: 42 دقیقه

جعل حدیث در شیعه

در طول تاریخ معارف بشری و در بستر تاریخ ادیان الهی، همیشه مردمانی دروغ‌ساز و دجّال‌صفت بوده‌اند که حقایق الهی و علمی را به سخره می‌گرفتند و با اهداف گوناگون و در اثر عوامل مختلف مثل: تعصبات مذهبی، انحرافات عقیدتی، خدمت به حاکم ستمگر، کسب مال یا مقام، غلوّ در مذهب و عقاید، بزرگ کردن خود و یا تأثیر عناصر یهودی و مسیحی دست به تحریف حقایق، جعل احادیث و دروغ‌گویی می‌زدند. در این نوشته سعی بر آن است که تنها افرادی از روات شیعه که کذّاب یا جاعل بودن آنها محرز گردیده، یاد شوند و از ذکر افراد مشکوک پرهیز نموده‌ایم.

فهرست مندرجات

۱ - دروغ و تحریف در حدیث

تنها راه دستیابی به وحی الهی و کلام حق، به اقتضای حدیث ثقلین، قرآن و سنّت است. ما از طریق حدیث، به سنّت عملی و قولی و تقریر پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و ائمه اطهار (علیهم‌السّلام) دست می‌یابیم و از همین‌جاست که جایگاه حدیث صحیح و اهمیّت آن، بیش از پیش روشن می‌شود و لذا امام باقر (علیه‌السّلام) به جابر فرمود: «یا جابر واللّه لحدیث تصیبه من صادق فی حلال و حرام خیر لک ممّا طلعت علیه الشّمس حتّی تغرب؛ ای جابر به خدا قسم اگر حدیثی از شخص صادقی در مورد حلال و حرام به تو برسد، از آنچه آفتاب بر آن می‌تابد برایت بهتر است»
امّا در طول تاریخ معارف بشری و در بستر تاریخ ادیان الهی، همیشه مردمانی دروغ‌ساز و دجّال‌صفت بوده‌اند که حقایق الهی و علمی را به سخره می‌گرفتند و با اهداف گوناگون و در اثر عوامل مختلف (مثل: تعصبات مذهبی، انحرافات عقیدتی، خدمت به حاکم ستمگر، کسب مال یا مقام، غلوّ در مذهب و عقاید، بزرگ کردن خود و یا تأثیر عناصر یهودی و مسیحی) (برای آگاهی بیشتر به کتاب علم الحدیث، کاظم مدیر شانه چی، اضواء علی السنة المحمّدیة، محمود ابوریّة، صحبت جعل حدیث و عوامل آن، رجوع شود) دست به تحریف حقایق، جعل احادیث و دروغ‌گویی می‌زدند.

۱.۱ - پیشینه تحقیق

الف- پیدایش جدّی پدیده جعل و کذب در احادیث، به عصر ائمّه (علیهم‌السّلام) به‌ویژه زمان امام صادق (علیه‌السّلام) و امام رضا (علیه‌السّلام) برمی‌گردد.
ائمه اطهار (علیهم‌السّلام) با قاطعیّت و شدّت با این پدیده، که بلای حدیث محسوب می‌شد، برخورد کردند و حتّی در مواردی، از این دروغ‌سازان نام می‌بردند و آنها را لعنت می‌کردند (مثل «مغیرة» و «ابوالخطّاب» که در این نوشتار به آنها اشاره خواهیم کرد) و همین مطلب موجب شد که این بیماری، در شیعه رشد چندانی پیدا نکند.
ب- کسانی که کتاب‌های رجال نوشته‌اند، به‌صورت پراکنده به این مطلب پرداخته‌اند. برای مثال، نجاشی (۳۷۲-۴۵۰ ق) در رجال خود، در موارد متعدّد به جاعلان و دروغ‌گویان اشاره می‌کند. سایر کتب رجالی نیز تا عصر حاضر (و در بهترین شکل، معجم الرّجال مرحوم آیة اللّه خویی) به این مطلب پرداخته‌اند؛ اگرچه کمتر بحث مستقل یا کتاب مستقلّی به این موضوع، اختصاص یافته است.
ج- کتاب‌هایی که در عامّه و خاصّه به‌صورت کلّی یا جزئی به این مطلب پرداخته‌اند، عبارتند از:
۱ ـ الموضوعات ابن جوزی (متوفّای ۵۹۷ ق) که مطالب آن از کتاب الاباطیل جورکانی اخذ شده است.
۲ ـ اللّئالی المصنوعة، از سیوطی، که پیرامون کتاب ابن جوزی است.
۳ ـ تذکرة الموضوعات و قانون الموضوعات، از محمّد بن طاهر مقدسی هندی ملقّب به قتنی (م ۹۷۶ ق).
۴ ـ اللّؤلؤ المرصوع، از ابوالمحاسن قاوقچی.
۵ ـ الموضوعات صنعانی.
۶ـ الموضوعات الکبیر، از ملاّعلی قاری.
۷ ـ الموضوعات الصّغری، از همان نویسنده.
۸ ـ اضواء علی السّنة المحمّدیة، از محمود ابوریّة، که در بخشی از کتاب به موضوع جعل پرداخته است.
۹ ـ شیخ المضیرة، از همان نویسنده، که در بخشی از کتاب به موضوع جعل پرداخته است.
۱۰ ـ علم الحدیث، از کاظم مدیر شانه‌چی، که در بخشی از کتاب به موضوع جعل پرداخته است.
۱۱ ـ مقباس الهدایة، از علامه مامقانی (۱۲۹۰-۱۳۵۱ ق) با تلخیص استاد علی‌اکبر غفاری.
البته در این میان، عامّه (اهل سنّت) بیشترین کتاب‌ها را نوشته‌اند؛ چراکه در طول تاریخ حدیث خود، بیشتر به بلای جعل گرفتار شده‌اند.

۱.۲ - منابع عمده تحقیق

در این نوشتار، بیشتر از روش تحقیق کتابخانه‌ای (میدانی) و با استفاده از کتاب‌های رجال (یعنی شهادت دیگران بر کذب و جعل احادیث توسّط افراد) استفاده شده است. ازجمله مهم‌ترین آن منابع عبارتند از:
رجال: نجاشی، معجم الرّجال: آیةاللّه خویی، مقباس الهدایة: علامه مامقانی، علم الحدیث: کاظم مدیرشانه‌چی بهجة الآمال فی شرح زبدة المقال: علاّمه ملاّعلی علیاری تبریزی.
همچنین، از خلاصة الاقوال و رجال الکشّی و رجال الطّوسی و کتاب ابن غضائری، با واسطه نقل شده است.

۱.۳ - موضوع تحقیق

دو محور اساسی در این نوشتار دنبال می‌شود:
الف. شناسایی راویانی که مطالب خلاف واقع (اعم از قول و فعل و تقریر) از پیامبر (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) و ائمه اطهار (علیهم‌السّلام) نقل کرده‌اند؛
ب. معرّفی افرادی که مطالبی را ساخته و به‌صورت حدیث به آن بزرگواران نسبت داده‌اند.

۱.۴ - ضرورت تحقیق

شناخت دروغ‌پردازان و متّهمان به جعل و کذب و منحرفان از صراط حق، آثار و فواید بسیاری دارد که برخی از آنها عبارتند از:
الف. پالایش احادیث حق از احادیث دروغین؛
ب. شناخت دروغ‌گویان در سلسله اسناد احادیث و ردّ سخنان آنان؛
پ. جلوگیری از انحراف مردم و خطای علما، با معرّفی دروغ‌گویان و احادیث جعلی آنان؛
ت. عبرت گرفتن تماشاگران و ایجاد ترس در دل افراد سهل‌انگار و دروغ‌دوست و در نتیجه، جلوگیری از جعل دروغ در آینده؛
ث. شناخت بهتر قرآن به کمک طرح و نقد تفسیرهای نادرست دروغ‌پردازان؛
ج. آشکار شدن چهره نورانی و بی‌عیب ائمّه اطهار (علیهم‌السّلام) با ردّ احادیث دروغین و غلوآمیز که در مورد آنان جعل شده است.
نگارنده، با توجه به آثار فوق، سعی دارد تا دروغ‌پردازان و جاعلان روایات را در کتاب‌های عامّه و خاصّه معرفی کند. البته سعی ما بر آن است که تنها افرادی که کذّاب یا جاعل بودن آنها محرز گردیده، یاد شوند و از ذکر افراد مشکوک پرهیز نموده‌ایم.

۲ - جاعلان حدیث شیعه

این بخش از نوشتار، درباره جاعلان و کذّابان در راویان خاصّه است و ان شاء اللّه در مقالات آینده، به راویان عامّه خواهیم پرداخت. البته ممکن است فرد یا افرادی از قلم افتاده باشند و یا در موردی تأمّل کافی درباره یک راوی صورت نگرفته باشد (و در نتیجه، قضاوت ناصحیحی شکل گرفته باشد)؛ لذا امید است با راهنمایی‌های منصفانه و دلسوزانه فرهیختگان امّت، این نوشتار، کامل‌تر شود، تابه‌حال امّت سودمندتر افتد.
متن:

۲.۱ - ابان بصری

ابان بن ابی عیاش، فیروز، ابواسماعیل البصری:

۲.۱.۱ - اتّهام جعل کتاب سلیم

او متّهم است که کتاب «سلیم بن قیس» را جعل کرده است.
در مورد کتاب «سلیم بن قیس الهلالی، ابا صادق»، دو نظریّه متفاوت وجود دارد:
الف: این کتاب جعلی است.
این نظریّه ابن الغضائری و شیخ مفید در تصحیح الاعتقاد است.
ب: این کتاب از اصول علمای شیعه است؛ بلکه از مهم‌ترین اصول و قدیمی‌ترین آنهاست.
این، نظریه مرحوم نعمانی در کتاب «الغیبة» (باب ما روی فی انّ الائمة اثناعشر اماما) است و حتی فاضل تفرشی در حاشیه «رجال کبیر» گفته است که ابن غضائری اشتباه کرده است؛ و صاحب وسائل نیز در وسائل می‌گوید: از کتاب‌های معتمد و ثابت و متواتر است (خاتمة وسائل الشیعة، الفائدة الرابعة).

۲.۱.۲ - دلایل جعلی بودن

اوّلین دلیل جعلی بودن کتاب سلیم آن است که ازلحاظ مضمون قابل‌قبول نیست؛ چرا که می‌گوید: «محمّد بن ابی بکر، پدرش را در هنگام مرگ موعظه کرد» و «ائمّه شیعه سیزده نفر هستند». (ابن غضائری در رجال)
دوم. از لحاظ سند معتبر نیست؛ چراکه این کتاب از غیر طریق «ابان بن ابی عیاش» نقل نشده است و او ضعیف است.

۲.۱.۳ - جواب از دلایل

مرحوم آیةاللّه خویی (رحمة‌الله‌علیه) در رجال خود سعی می‌کند تا به این اشکالات پاسخ دهد، که: اوّلا، نقل مضامین فوق در این کتاب ثابت نشده است ولذا فاضل تفرشی و صاحب وسایل گفته‌اند در نسخه موجود این کتاب، چنین مطالبی وجود ندارد (وسائل الشیعة، ترجمة سلیم بن قیس) و حتی نسبت اشتباه به ابن غضائری داده‌اند.
ثانیاً، در کتاب کافی، سلیم از غیر طریق «ابان بن ابی عیاش» نیز نقل می‌کند و نیز کتاب سلیم از طریق «حماد بن عیسی عن ابراهیم بن عمر الصّنعانی» نیز نقل شده است.

۲.۱.۴ - نظریّه

می‌توان گفت که کتاب «سلیم بن قیس»، دو نسخه داشته است:
الف: نسخه‌ای که به ابن غضائری و شیخ مفید و میرزا در «رجال کبیر» رسیده است و شامل مطالب و مضامین غیر صحیح است.
ب: نسخه‌ای که به‌دست مرحوم نعمانی و صاحب وسایل و فاضل تفرشی رسیده است که آن مطالب را ندارد.
و شاید نسخه اوّل به خاطر جعل «ابان بن ابی عیاش» موردنقد و نکوهش واقع شده و از گردونه کتب حدیث خارج شده است و آنچه باقی مانده، همان کتاب اصلی بوده که به دست امثال نعمانی رسیده است.
شاهد مطلب آنکه عده‌ای تصریح می‌کنند که این مطالب موهوم در آن بوده و عدّه‌ای هم صریحاً انکار می‌کنند.